Verschillende natuurlijke en kunstmatige waterpoelen verspreid over het park lessen de dorst van een ongelooflijk gevarieerde en grote populatie grazers en roofdieren. Eerder deze maand begeleidden PJ Fryer en ik een Rockjumper-vogel- en wildlife-tour en kwamen terecht in de Nebrownii-waterpoel, niet ver van Okaukeujo Camp in het westen van Etosha. Bij aankomst leste een van de grote witte olifantenstieren waar Etosha bekend om staat zijn dorst.

Deze ontspannen kolossen zijn wit gekleurd door het bleke stof van de pan en hun korte, gebroken slagtanden zijn typerend voor deze omgeving die weinig mineralen levert voor een gezonde ivoorgroei, gecombineerd met een zeer harde grond die eventuele uitgravende slagtanden beschadigt.

Plotseling zagen we aan onze rechterkant een leeuwin de waterpoel naderen en honderd meter achter haar, een prachtige leeuw met volle manen in zijn beste jaren.

Toen de Leeuwin dichterbij kwam, slaakte ze een paar zachte kreten en binnen enkele seconden van rechts verschenen drie jonge mannelijke leeuwen en een jonge leeuwin uit het schijnbaar niets. De mannetjes waren allemaal tieners met manen die net begonnen te ontkiemen en vrijwel zeker waren ze alle vier nakomelingen van dit paar volwassen leeuwen. Eén van deze jongens had de helft van zijn staart verloren en het stompje was nog steeds rauw en bloederig.

Deze zes prachtige katachtigen omringden de enorme oude stier half, die hen nauwelijks aandacht schonk en zodra zijn dorst gelest was, slenterde hij weg, de echte koning der dieren!

In de verte zagen we een andere witte olifant binnenkomen en zijn ogenschijnlijk langzame, maar in werkelijkheid snelle tempo bracht hem al snel bij de waterpoel.

De Leeuwen maakten intussen van de gelegenheid gebruik om te drinken, eerst de Leeuwin, daarna de dominante Leeuw en daarna het stompstaartjong.

De nieuwkomer Olifantenstier was niet zo volwassen als de vorige drinker en was een beetje nerveus om de drinkplaats met zes leeuwen te delen, dus een paar trompetten, oorkleppen en stampen hadden het gewenste effect om de katten te verspreiden.

De mannetjesleeuw kwam tot rust in het gouden gras vlakbij ons en de leeuwin en vier jongen verzamelden zich weer aan de andere kant van de waterpoel.

We waren geboeid door de drinkende olifant, maar zagen een jakhals met zwarte rug vrolijk het tafereel binnendraven.

Ik legde de groep uit dat leeuwen een hekel hebben aan alle andere roofdieren en ze bij elke gelegenheid zouden doden, en dat als deze jakhals te dichtbij zou komen, zijn leven in gevaar zou zijn. Jakhalzen staan ​​echter bekend om hun sluwheid en intelligentie en het komt zeer zelden voor dat leeuwen ooit de kans krijgen om deze behendige hondachtigen te vangen. Terwijl ik dit aan het uitleggen was, bleef de jakhals de vijf leeuwen benaderen en leek niet te aarzelen. Steeds dichterbij kwam hij, misschien had hij een bijzondere band met deze katten? Niet dus, in een fractie van een seconde kwamen de Lions in actie en het was in een flits voorbij; stompstaart had de jakhals op zijn rug terwijl de andere drie jonge leeuwen ook boven dit zorgeloze dier uittorenden!

De ongelukkige jakhals gaf niet gemakkelijk op en we konden hem zien uitstrekken om naar de gezichten van de Leeuw te happen die in zijn buurt kwamen.

De jakhals had echter geen enkele kans en de enorme, krachtige poten van deze superroofdieren verlosten de aaseter al snel uit zijn lijden.

Stubtail pakte de dode jakhals nonchalant in zijn kaken, maar verloor al snel zijn interesse en liet het karkas achteloos vallen (wat binnen enkele minuten werd verzorgd door een Bonte Kraai die begon met het pikken in de steekwonden op het lichaam van de jakhals).

De vijf leeuwen gingen weer langs de waterpoel liggen om hun omgeving te overzien. Het entertainment van onze middag was echter nog niet voorbij! Vervolgens verscheen er een zwarte neushoorn op het toneel. Het is ongebruikelijk om deze bedreigde dieren overdag in Etosha te zien; ze bezoeken liever de waterpoelen en drinken in de koelere avonduren. Deze kerel had echter duidelijk dorst en begon dichterbij te komen. Hij voelde zich ongemakkelijk over de aanwezigheid van de leeuwen en trok zich een tijdje terug.

Maar zijn behoeften wogen zwaarder dan zijn geduld en hij besloot zijn omvang en agressie te gebruiken en keerde wraakzuchtig terug voor een tweede poging bij de waterpoel. In een stofwolk bestormde hij de rustende leeuwen en liet ze zich heen en weer verspreiden, her en der! De Leeuwen leken te denken dat het een spel was en lieten de woedende neushoorn redelijk dichtbij naderen, maar niet zo dichtbij als de jakhals had gedurfd!

Tegen die tijd begon de zon richting de horizon te glippen en moesten we met tegenzin terug naar het kamp, ​​maar wat een middag vol actie, Etosha op zijn best! Bezoek deze link voor meer informatie over de reizen van Rockjumper naar Etosha en elders in Namibië .