Tekst en foto's door Bobby Wilcox

Als je denkt aan epische vogelbestemmingen in de zomer, staat Iowa waarschijnlijk niet bovenaan de lijst van wie dan ook. De enige lijsten die bovenaan staan ​​zijn:

1) De beste plaatsen om kilometers lang de nieuwste ontwikkelingen op het gebied van hybride voedermaïstechnologie te zien.

2) De plek die Amerikanen ieder jaar na maanden van eindeloze caucusverslaggeving leren haten, en vervolgens de komende vier jaar prompt vergeten.

Nu ongeveer 98% van het leefgebied van eiken savanne, loofbossen en tallgrass-prairie verloren is gegaan door de landbouw, lijkt Iowa misschien een behoorlijk ongewenste plek om de slop van de COVID-zomer door te brengen. Maar het toeval wil dat ik op een klein eilandje van de resterende 2% van het paradijs van Iowa zit.

Ongeveer dertig jaar geleden investeerde mijn familie in een stuk land bovenop de kliffen met uitzicht op de Mississippi Valley in het oosten van Iowa, midden in een grote trekroute. Een groot deel van het land was al een uitstekend loofboshabitat, met diepe ravijnen die in de klif sneden en die nooit geschikt waren voor landbouw. De rest bestond vroeger uit maïs en sojabonen, maar door jaren van hard werken en duizenden zaden is het gebied getransformeerd in een bloeiende tallgrassprairie vol vogels, insecten en zoogdieren.

De prairie, een mix van voornamelijk Indisch gras, Big bluestem, Switchgrass en overvloedige wilde bloemen, ondersteunt pure graslandvogels zoals de afnemende Henslow's Sparrow en Zegge Wren, multi-habitatspecialisten met een grasvoorkeur zoals Geelborsten en Roodvleugelmerels, en meer gespannen vogels zoals de veldmus en de indigogors, die heen en weer stuiteren tussen heggen, bosranden en prairies, en nooit helemaal beslissen welke ze het leukst vinden. De diversiteit aan insecten die de prairie hun thuis noemen, biedt een waar smorgasbord voor insecteneters in de lucht, zoals zwaluwen (Bank, Tree, Barn, Northern Rough-winged en Cliff), Chimney Swifts en Common Nighthawks, en op een willekeurige late namiddag tijdens de nazomer, men kan een gemengde kudde van alle drie in de honderden zien die laag over de amberkleurige golven vaart en de migratie aanwakkert.

Een reis door de donkere en vochtige ravijnen van het loofbos onthult een compleet andere reeks vogels, gedomineerd door een mix van neotropische migrantenfokkers en bewoners die het hele jaar door verblijven. Enkele van de veel voorkomende vogels zijn zomerbezoekers zoals de spectaculaire Geelkeelvireo en zijn meer ingetogen neef de Roodogige Vireo, verblindend oranje Baltimore Orioles, Citroenborstvliegenvangers (de enige vertegenwoordiger van het wijdverspreide neotropische geslacht Myiarchus) broeden in het oosten van de VS), Acadian Flycatcher, sluipende Scarlet Tanagers en de mooie Summer Tanager, die het noordelijke deel van zijn broedgebied in het oosten van Iowa bereikt. Voeg daarbij het angstaanjagende gezang van de Boslijster, het voortdurende gebabbel van de roodharige en roodbuikspechtfamilies en de occasionele scheldpartijen van gemengde kuddes Zwartkopmees/Tuftmees/Witborstboomklever en er is meer dan genoeg actie om iemand gezond te houden totdat de luchthavens weer opengaan.

Interessant is dat je de vriendelijke grenzen van 'mooie habitat' moet verlaten om een ​​andere groep vogels tegen te komen die zelden of nooit hun snavel laten zien in ons prairieparadijs. Je moet door de veilige barrière van de heg sjokken, het waarschuwende gemiauw van de Grijze Catbird en het gegrom van de Bruine Thrasher negerend, en aan de andere kant uitkomen in een onheilspellend woestenij van mono-geoogste maïs en sojabonen die naar de horizon vervagen. Maar graaf een beetje dieper en er zijn schatten te vinden. Een koeienweide met kniehoog gras biedt een perfecte leefomgeving voor Bobolinks en hun kabbelende, robotachtige trillers vestigen snel de aandacht op een mannetje en zijn harem van vrouwtjes. Uit de overwoekerde greppel langs de weg zal vrijwel zeker een Noordelijke Bobwhite en Ringnekfazant voortkomen. Elektriciteitskabels zakken door onder het gewicht van honderden zwaluwen. Oosterse koningsvogels kwetteren in de struiken langs de hekken en Oosterse weideleeuweriken fladderen in en uit het gras en springen regelmatig op de elektriciteitsdraden om een ​​zacht deuntje te laten horen. Zelfs de sojabonenvelden blijken de favoriete habitat te zijn van de opvallende Dickcissel (foto bovenaan), die momenteel wordt beschouwd als lid van de kardinaalfamilie, maar wiens genetische affiniteiten nog steeds in beweging zijn. Een nomadische soort waarvan de populaties in een bepaald gebied van jaar tot jaar dramatisch kunnen fluctueren. Het beslist niet-kardinaalachtige lied van de Dickcissel maakt ze gemakkelijk waarneembaar en is in goede jaren een alomtegenwoordige soundtrack van akkers en onkruidsloten in het middenwesten van de VS.

Alles bij elkaar genomen blijken de hondendagen van de zomer in het nederige Iowa behoorlijk fantastisch vogelplezier op te leveren... als je weet waar je moet kijken. En zelfs op een rustige dag is er altijd migratie om naar uit te kijken!!

tourpagina voor meer informatie over Rockjumper-leider Bobby Wilcox . Je kunt hier ook naar een audio-interview met Bobby , en bekijk zeker ook zijn Dream Destinations-webinar over Patagonië , waar hij zijn ervaringen met Andes-condors, verschillende poema's en de ernstig bedreigde Bonte Fuut vertelt.

Als je meer wilt weten over de Henslow's Sparrow (foto hieronder), kijk dan eens naar de fantastische video van RJ-leider Stephan Lorenz over deze heimelijke en zelden geziene vogel op het Rockjumper YouTube-kanaal .