Voor mij roept de gedachte aan pelagische vogels spotten een gevoel van opwinding op dat snel de overhand neemt. Het mysterie achter de uitgestrekte blauwe zeeën en de met uitsterven bedreigde vogels zorgen voor een vrolijke gedachte als er een mogelijkheid is om het te gaan ervaren.

Het woord 'Pelagisch' is afgeleid van het Grieks en betekent 'open zee', en dat is precies wat het is: eindeloze golven die eeuwig door de oceaan rollen. Er is zoveel dat we nog moeten leren over deze niet-terrestrische habitat, maar één ding is zeker: we moeten de steeds meer bedreigde fauna beschermen.

Verschillende instituten hebben fantastisch onderzoek gedaan en essentiële informatie kunnen verzamelen over de bescherming van deze nomadische soorten en behendige vliegers. Een voorbeeld hiervan is de opmerkelijke vermindering van het aantal sterfgevallen onder vogels door vissersvaartuigen, omdat zij verschillende technieken hebben geïmplementeerd om te voorkomen dat zeevogels aan haken verstrikt raken. Eén techniek staat bekend als de 'Vogelverschrikkerlijn', waarbij een extra lijn met daaraan bevestigde streamers door de boot wordt gesleept, waardoor de vogels ervan worden weerhouden vissen achter de boot te vangen, die mogelijk vastgehaakt zijn. Een ander voorbeeld is de uitroeiing van bepaalde geïntroduceerde en invasieve soorten, zoals huismuizen op Marion Island voor de kust van Zuid-Afrika – waar veel pelagische vogels broeden. Na hun accidentele introductie zijn de muizen begonnen met het predateren van jonge zeevogels, wat talloze dodelijke slachtoffers heeft veroorzaakt die duidelijk schadelijk zijn geweest voor de zeevogelpopulatie. Sommige van deze grote inspanningen voor natuurbehoud hebben geresulteerd in een positieve groeitrend voor veel soorten.

Wandelende Albatros van Dušan Brinkhuizen

Het feit dat deze vogels doorgaans niet op vaste grond worden gezien, tenzij je op expeditie gaat naar hun broedgebieden op afgelegen eilanden, maakt ze des te fascinerender. De uitgestrekte blauwe oceanen die we niet vaak verkennen, zijn hun voedselgebieden en voor de typische vogelaar is de kans om zich daar te wagen niet vaak aanwezig. Sommige soorten zijn werkelijk spectaculair in hun biologie. De Wandering Albatross heeft bijvoorbeeld de langste spanwijdte van alle bestaande vogelsoorten ter wereld. Met een lengte van maar liefst 3,5 meter (11 voet)! Het is werkelijk een gedenkwaardig gezicht om deze soort te zien rondzweven, terwijl hij met zijn lange vleugels langs de toppen van de golven scheert. Een andere is de roetige stern, die na het uitvliegen pas land raakt als hij geslachtsrijp is (tot 7 jaar); waar het vervolgens aan land komt om te broeden.

Enkele van de meest opwindende pelagische vogeltochten kunnen worden ervaren tijdens talloze dagtochten over de hele wereld. Pelagische vogeltochten worden meestal uitgevoerd vanuit gebieden waar voedselrijk water dicht bij de kust te vinden is. Enkele van de productievere dagtochten worden uitgevoerd in Australië, Nieuw-Zeeland, de westkust van de Verenigde Staten en het zuidelijkste puntje van Zuid-Afrika. Een langere expeditie naar Antarctica is echter absoluut de ultieme pelagische reis – en zou zeker een hoogtepunt zijn voor iemands vogelcarrière .

Roetachtige Stern van Adam Riley

Vogelaars die veel pelagische reizen hebben gemaakt, zullen je vaak vertellen dat dit veruit de meest opwindende vorm van vogelen is. Het schouwspel van het zien van duizenden zeevogels die rond uw boot dwarrelen, op zoek naar stukjes voedsel, zal ongetwijfeld een ervaring blijven die in uw geheugen gegrift staat. Het feit dat deze vogels door deze eindeloze wateren dwalen, maakt het allemaal nog spannender, omdat je nooit weet wat je kunt verwachten!

De opwinding is meeslepend en voelbaar. Ga zelf “zee”!