Het puppy van Mark Beevers

William is onze Lab x Poedel, de nieuwste toevoeging aan onze familie. Mijn partner en ik hebben een lieve pup gekocht (de hare is echt zoals ze ervoor betaald heeft en ik heb hem net aan mij laten opdringen, maar hij houdt zielsveel van me en hij is schattig).

In augustus van dit jaar was ik verheugd om een ​​korte, doelgerichte reis te leiden naar het West Usambara-gebergte in het noorden van Tanzania. Het specifieke doelwit was de mysterieuze Spotthroat, een lid van een van de laatst overgebleven vogelfamilies die Dave Semler en Marsha Steffen nog niet hadden gezien. Deze familie Modulatricidae bestaat uit 3 obscure Afrikaanse bossoorten en er werd besloten om zich te richten op de Spotthroat. Ik had er redelijk vertrouwen in dat we de vogel zouden zien (vooral met de hulp van onze ervaren lokale gids), maar ik had nauwelijks verwacht dat we beelden zouden kunnen krijgen van deze schuwe en teruggetrokken bosbodemskulker. Maar tijdens onze allereerste ochtend hoorden we er één roepen, en met geduld en geluk kregen we niet alleen prachtige en weidse uitzichten, maar ook de beste beelden die ik ooit van deze gewilde soort heb gezien. Een zeker hoogtepunt in mijn vogeljaar!

Wauw, wauw, wauw, ik kan niet helemaal geloven dat ik het heb gezien. Het is een absolute knaller die zich voordoet op slechts een paar afgelegen eilanden voor West-Papoea. We werden getrakteerd op spectaculaire uitzichten op deze meest gewilde soort.  

Lear's Macaw, die ik zag in Canudos tijdens onze megatour door Noordoost-Brazilië. Deze indigovogels waren absoluut prachtig tegen de rode rotskloof waar ze nestelen en nestelen.  

 2022 was een ongelooflijk jaar voor zeldzame en bijzondere vogels en de beslissing om “topvogel van het jaar” te worden was inderdaad een hele lastige met kandidaten als Sri Lankaanse Dwergfazant, Coral-billed Ground Cuckoo, Ferruginous Patridge, Flores Scops Owl, Mount Mutis Parrotfinch , Sombre Nightjar, waar onder andere Grauer's Broadbill, de prachtige Shoebill, Golden Bowerbird, Albert's Lyrebird en Eastern Ground Parrot nestelen. Het was echter de rustende Witvoorhoofduil in Kaeng Krachan National Park tijdens mijn op maat gemaakte Thailand-tour die uiteindelijk de eerste prijs won. Dit is een soort waarvan ik dacht dat ik deze misschien nooit in mijn leven zou zien. Het is uiterst plaatselijk en uiterst zeldzaam en we hadden het geluk er halverwege de ochtend een te zien terwijl we terugkeerden naar de lunch na een toch al fantastische ochtend vogelen. Heel bijzonder en buitengewoon gelukkig inderdaad!

Mijn persoonlijke vogel van het jaar werd gezien tijdens een familie-uitje naar Groot-Brittannië. We bezochten vrienden in Yorkshire. Gelukkig zijn onze vrienden ook vogelaars, dus op onze eerste middag samen gingen we naar RSPB Bempton Cliffs. Helaas kwam de langblijvende Wenkbrauwalbatros niet opdagen. Duik. Wij gingen teleurgesteld terug naar huis. Tijdens het thee zetten kregen we bericht dat de albatros weer op de kliffen is. We raceten daarheen en ik zag albatrossen majestueus langs de machtige kliffen zeilen in het vervagende licht. De volgende ochtend was ik er weer, deze keer kreeg ik de volledige ervaring en had ik een fantastisch uitzicht op deze fantastische vogel. Het achtergrondlandschap van RSPB Bempton Cliffs is adembenemend, tienduizenden zeevogels vliegen de zee op en terug naar hun broedrichels.  

Gelukkig kon ik in 2022 terugkeren naar een vol programma aan toertochten en reizen, waardoor het des te lastiger werd om een ​​topduif voor het jaar te kiezen, het waren er gewoon te veel. Als ik een unieke en gedenkwaardige waarneming moet kiezen, denk ik aan mijn ervaring met een Buff-fronted Owl (wie houdt er niet van uilen?) in Noord-Peru. De vier bestaande soorten Aegolius-uilen zijn relatief klein, onderscheidend en vaak strikt nachtelijk. Elke soort is een genot om te zien, maar de Buff-fronted Owl, hoewel wijdverspreid in Zuid-Amerika, kan een beetje lastig te vinden zijn. Claudia Cavazos en ik reisden naar een specifieke plek in de buurt van Leimebamba in het noorden van Peru in de hoop deze bijzondere soort in het oog te houden. De schemering kwam en ging zonder enig geluid van onze prooi en daarna duurde de nacht tot middernacht en hoewel we een indrukwekkende Stygian Owl (geen goed voorteken voor kleine uilen) en een paar Koepcke's Screech-Owls vonden, was er geen teken van de gehoopte Buff-fronted. Na een paar onrustige uren slaap was hij om vier uur 's ochtends weer buiten en deze keer duurde het minder dan een minuut voordat de Buffeluil belde en verscheen. De foto spreekt voor zich en illustreert hoe ongelooflijk de waarneming werd. uit om te zijn…  

Mijn beste duif van 2022……het is altijd lastig om dit vast te stellen, want er zijn altijd een aantal geweldige kanshebbers. Wallcreeper in Zuid-Frankrijk vroeg in het jaar, zingende Bluethroats (witgevlekte) zingend in Nederland en een aantal opvallende vogels op de Rockjumper-tour in Tanzania in september, waaronder 3 gekroonde adelaars die tentoongesteld werden terwijl we aan het lunchen waren. Maar mijn vogel van het jaar is een vogel die ik eerder heb gezien – de eigenlijke vogel, evenals verschillende andere op verschillende plaatsen, een Wenkbrauwalbatros. We hebben de afgelopen jaren een zomer gehad op Bempton Cliffs in Yorkshire en het was geweldig. Het zou natuurlijk niet in Groot-Brittannië moeten zijn, maar op het zuidelijk halfrond, dus het aanschouwen van deze enorme, sierlijke, elegante zeevogel die samen met de Jan-van-genten en drieteenmeeuwen rond de kliffen cirkelt, is adembenemend. Het is majestueus, mooi en elegant tegelijk en het is een voorrecht om zulke goede uitzichten te hebben. Ik hoop echt dat het volgend jaar weer terugkomt en dat ik er weer naartoe ga. De ondersteunende cast van een enorme zeevogelkolonie Atlantische papegaaiduikers, alken, zeekoeten en de enige Gannetry op het vasteland van Groot-Brittannië maakt het een geweldige plek om onderweg te bezoeken. De Albatros is de kers op de taart.  

Roodhalsgans, misschien wel de mooiste in deze familie. Ik volgde twee vogels op Twitter, terwijl ik rondhing met Brandganzen in Groot-Brittannië. Ik was geboekt om in mei 2022 naar Groot-Brittannië te gaan om bij te praten met familie en vrienden. Ik dacht dat de Roodhalsgans tegen die tijd terug naar Oost-Europa zou zijn gemigreerd, dus besteedde er verder geen aandacht aan. Toen een vogelvriend van mij zei dat we een paar dagen naar Norfolk gingen om te vogelen, vielen de dingen op zijn plek. Omdat ik geen mobiele dekking had van welke vogels er in de buurt waren, was ik geschokt toen hij zei: "Laten we die Roodhalsgans vandaag gaan halen!" Om een ​​lang verhaal kort te maken: we hebben de gans goed gezien en een enorm gat in mijn wereldlijst werd opgevuld.  

Mijn vogel van het jaar is Cundinimarca Antpitta, gefotografeerd bij Sendero Herrera in de oostelijke Andes van Colombia. Het was een emotioneel moment om deze zeldzame vogel te zien, zo'n 32 jaar nadat ik hem ontdekte. Nu we een toegankelijke populatie hebben geïdentificeerd, werken we samen met de American Bird Conservancy en Fundación Camaná om een ​​deel van de bedreigde habitat van deze bedreigde soort te behouden. Zeldzame mierenpittas, spectaculaire kolibries en prachtige tanagers zijn slechts enkele van de prachtige vogels die je tegenkomt in de Andes van Colombia en die te zien zijn op meerdere Rockjumper-tours.

2022 was een druk jaar voor mij: 8 Rockjumper-tours in een jaar is naar alle maatstaven een goed aantal. Het kiezen van een 'topvogel van het jaar' is altijd lastig gezien het grote aantal kandidaatsoorten, maar ik ga voor Schoenbekooievaar. Deze iconische soort, geplaatst in zijn eigen familie, is het gemakkelijkst te zien in Oeganda, waar hij nog steeds een toeristische topattractie is, en niet alleen onder vogelaars. De meest betrouwbare locatie ligt niet ver van Entebbe, het belangrijkste toegangspunt tot Oeganda, en er zijn veel touroperators en bekwame lokale schippers die het u graag willen laten zien.

Dit jaar heb ik twee opeenvolgende tochten naar Oeganda gemaakt, en op beide hebben we onvergetelijke ontmoetingen gehad met schoenbekooievaars: poseren van dichtbij, vissen op longvissen, in slow motion over de papyrus vliegen en twee weken lang een oude meid. Het was de droom van elke fotograaf en Shoebill werd op beide tours verkozen tot vogel van de reis.

Op de tweede plaats kwam een ​​veel minder imposante vogel. In februari, na onze Kenia ABA-tour, ging ik op een kleine verkenningstocht naar Manda Island, voor de noordelijke Keniaanse kust. Hier was ik heel blij om verschillende paren Black Boubous te vinden. Zoals de naam al doet vermoeden, is hij helemaal zwart van kleur, hoewel hij van dichtbij rode ogen heeft. Maar het verschilt vocaal van andere volledig zwarte boubous en het bereik is klein. Het bewoont alleen gebieden met struikgewas aan de kust in het uiterste noordoosten van Kenia en ZW Somalië, en werd na zijn ontdekking meer dan een eeuw over het hoofd gezien. Tot een paar jaar geleden werd gedacht dat het een zwarte variant was van de meer wijdverspreide Boubou aan de oostkust. Nu hersteld als een volwaardige, sterk gelokaliseerde soort, is Manda Island feitelijk de enige plek ter wereld waar je het kunt zien.

Al langer dan ik me kan herinneren, heb ik één primaire bestemming in gedachten: Antarctica. De omvang en schoonheid van Antarctica zijn moeilijk onder woorden te brengen en de vogels, vooral pinguïns en stormvogels, moeten ongelooflijke ontberingen doorstaan ​​om te kunnen overleven. Als zeevogelbioloog ben ik altijd gefascineerd geweest door de diversiteit van zeevogels en hun ongelooflijke levensgeschiedeniskenmerken; en dit wordt misschien niet beter geïllustreerd dan in de keizerspinguïn, de meest iconische zeevogel van Antarctica en mijn Vogel van het Jaar voor 2022.

In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, is het zien van een keizerspinguïn geenszins een garantie op een cruise naar Antarctica. De soort broedt in verschillende afgelegen uithoeken van het witte continent, buiten het bereik van de meeste Antarctica-expedities. Af en toe wordt er echter soms een verdwaald individu gezien buiten het Antarctisch Schiereiland, op locaties zoals de Antarctic Sound en Wilhelmina. Baai. Het is onnodig om te zeggen dat elk uur van daglicht op de Antarctica-expeditie van Rockjumper voor 2022 werd besteed aan het scannen van ijsschotsen terwijl we door deze afgelegen gebieden zeilden. Het bestuderen van elk ijsfragment leverde Gentoo-, Adelie- en Kinbandpinguïns, Krabeter- en Weddell-zeehonden en Zuidpooljagers op, maar geen teken van onze keizer. Dat was tenminste totdat een van onze gelukkige klanten verscheen met een foto van een onvolwassen keizerspinguïn die op het ijs rustte. We gingen achteruit en brachten de volgende drie uur door met het onderzoeken van elk stuk ijs, het controleren van elke schaduw, maar het mocht niet baten. Uiteindelijk zonk ons ​​hart, omdat we wisten dat we door moesten gaan.

Een poging om de Wilhelminabaai te verlaten naar de Gerlache Straight werd snel gestaakt vanwege windsnelheden van 60 knopen en ruwe zee. Zo keerden we terug naar het heiligdom van de baai en gingen dieper verder dan voorheen. Opnieuw controleerden we het ijs, wetende dat dit een tweede kans voor de keizer zou kunnen zijn. We schuurden het dichte pakijs af en net toen we niet verder konden, zagen we een donkere vorm op het ijs rusten. Op deze afstand was het nog steeds veel te ver om te zien, maar we gaven richting aan de kapitein om ons dichterbij te brengen en verre recordopnamen bevestigden dat de vogel een keizerspinguïn was; los van degene die eerder op de dag werd gezien.

De druk was eraf en de kapitein manoeuvreerde ons dichterbij totdat we het schip tegen hetzelfde ijs lieten rusten als waar de keizer lag te rusten. We genoten ongeveer twee uur van de vogel voordat we verder gingen, behalve dat, toen we het schip wegtrokken, nog twee keizers uit het water schoten om zich bij de eerste te voegen. We keken nog eens twee uur naar de drie vogels, waarbij we elke mogelijke kijkhoek verzadigden en meer foto's maakten om de waarneming opnieuw te bekijken dan we waarschijnlijk hadden moeten doen. Om de zeldzaamheid van de keizerspinguïn nauwkeurig te illustreren: de ornithologen op ons schip hadden meer dan 60 cruises naar Antarctica gemaakt zonder keizers te zien, en daarom beschouwden we onszelf als uitzonderlijk gelukkig.

Het was geweldig om terug te zijn op een bijna volledig jaar als gids, dus er zijn veel hoogtepunten om uit te kiezen dit jaar, maar mijn vogel van het jaar 2022 moet toch wel de Rufous-vented Ground Cuckoo zijn die we hadden tijdens onze Best of Panama-tour. Dit was de eerste keer dat ik een Neomorphus-grondkoekoek zag tijdens een Rockjumper-tour en het was best spannend om er zelf een te vinden en (uiteindelijk) de hele groep op de vogel te krijgen.

Op onze laatste volledige dag van de tour genoten we laat in de ochtend van een gemengde kudde met een paar Bruinsnavelzeisbekken die boven ons een show opvoerden. Plotseling klonk er een luide snavel en vloog er iets over het pad. Ik dacht eigenlijk dat het een eekhoorn was, maar een paar groepsleden hadden er ook een glimp van opgevangen en waren ervan overtuigd dat het een vogel was. Met de grondkoekoek in mijn achterhoofd dwaalde ik een stukje van het pad af en hoorde plotseling een tweekleurige mierenvogel zingen in de geul onder ons. Er was dus een mierenwarmte, dit werd steeds interessanter! Er kwam een ​​tweekleurige mierenvogel in beeld en ik zette mijn verrekijker erop. Tot mijn schrik stond er in mijn verrekijker een Rufous-vented Ground Cuckoo roerloos maar volledig in de open lucht!!! Helaas verdween de koekoek tegen de tijd dat de groep zich allemaal verzamelde, dus maakten we een plan voor degenen die de lunch wilden overslaan en het lukte ons alle drie om de komende paar uur prachtige uitzichten op deze zeer bijzondere vogel te krijgen. De mierenwarme was echter vertrokken tegen de tijd dat de rest van de groep zich weer bij hen voegde. Maar het verhaal was nog niet helemaal afgelopen, want we hadden tijd voor een snel bezoek op de laatste ochtend van de tour en, zoals ons geluk wilde, bevond de mierenwarm zich precies op het pad waar we allemaal konden zien hoe deze graalvogel het pad overstak.

De Oostelijke Bronsnekduif is 'hand's down' mijn topduif voor 2022!

Ik heb in de loop van tien jaar vele uren doorgebracht met het observeren van vogels en het verkennen van de noordoostkust van de bekende bosgebieden van KwaZulu-Natal, waar ze voorkomen, maar het is een tamelijk moeilijke duif gebleken om te vinden!

De Oostelijke Bronsnekduif is niet de meest kleurrijke vogel en heeft slechts een paar markeringen om de identificatie te vergemakkelijken. Zijn gewoonte om van het bovenste bladerdak van groenblijvende bossen te houden, waar hij het grootste deel van zijn tijd doorbrengt met eten, maakt het een nog lastiger soort om mee in contact te komen.

Het geluk stond een paar weken geleden aan mijn kant toen ik aan het vogelen was in de stad St. Lucia, net ten zuiden van de oostkust in het iSimangaliso Wetland Park.
Tijdens een ontspannen wandeling langs het hek dat de oude IPHiva-camping en het strand scheidt, kwam ik de voorheen bekende 'Delegorgues'-duif tegen! De duif zat in een bladloze witte stinkhoutboom (Celtis africana), verrassend onverstoorbaar door mijn aanwezigheid! Toen ik dichterbij kwam, maakte ik een paar foto's en zag ik zijn roestkleurige en donkergroene nek met zijn kenmerkende witte halsband, wat hem tot een mannetje maakte. Interessant genoeg was ik ook getuige van wat eetgedrag toen de vogel begon te pikken in de takken van de boom waar de larven van de speekselwants schuimzakjes hadden gevormd!

Het gebeurt niet elke dag dat je een van de zeldzaamste vogels ter wereld ziet. Vaak genoeg zijn dergelijke vogels ongrijpbaar, moeilijk waar te nemen en niet erg bekend. De meeste van de werkelijk zeldzaamste vogels ter wereld (<100 totale populatie) vereisen enorme vastberadenheid en uithoudingsvermogen om dichtbij een afgelegen, steile berghelling of een klein leefgebied te komen, te midden van een zee van landbouw, woestijn of oceaan. . Geen van deze stereotypen past bij de goed bestudeerde, felgekleurde en relatief luidruchtige Kersenkeeltangare van Brazilië. Deze verlammend mooie, massale soort is alleen bekend van twee locaties in het gemengde primaire en secundaire bergnevelwoud van de kleine staat Espiritu Santo. De lokale naam is ongelooflijk, zij het enigszins morbide. "Suira Apunhalada" vertaalt naar "Slit Throat Tanager". De gloeiende, iriserende rode keel is gemakkelijk te zien door vogelaars die het geluk hebben een glimp op te vangen. Maar die look krijgen is het moeilijkste deel.

Kersekeeltangare is mijn vogel van het jaar omdat hij volkomen onverwacht was, een van mijn meest gewilde vogels op aarde, en we hadden gemakkelijk zicht op een persoon die een nest bezocht en werd ondersteund door vijf van haar dichtstbijzijnde vogels. familieleden. We zagen zes van de bekende veertien overgebleven individuen op de planeet, en konden dat op hun gemak doen midden in een absoluut adembenemend stuk Atlantisch regenwoud, zo'n 400 kilometer van onze geplande route. Hoe was dit allemaal mogelijk, vraag je je misschien af? Simpel: na het meest succesvolle bezoek aan Minas Gerais in het leven van ieder van ons als gids, inclusief het belachelijke succes van de Braziliaanse Zaagbek als eerste stop van de tour, besloten we al heel vroeg met dit idee aan de slag te gaan. Het bericht kwam tot ons dat er ongeveer vier dagen vóór de startdatum van onze tour een nest was gelokaliseerd. Toen we de logistiek doornamen, dachten we: “Nou… een gok, maar als (een GROTE ALS) we alle beoogde endemische soorten en gehoopte soorten in recordtijd op de reguliere route krijgen, kunnen we de tour versnellen en failliet gaan”. Het absoluut ongelofelijke geluk dat onze groep de eerste week genoot, het feit dat de vogel op een nest zat (gegarandeerd), plus het enthousiasme en de hoge motivatie van de groep om voor de vogel te gaan, moesten allemaal perfect samenwerken om zelfs maar over de verandering na te denken. Om de bovenstaande redenen, de symboliek die Kerskeeltangare belichaamt voor de natuurbehoudsinspanningen in Brazilië, en nog veel meer waar ik niet verder op zal ingaan, was dit verreweg mijn Vogel van het Jaar.

Beginnend in Groot-Brittannië vallen drie vogels op en het is moeilijk te zeggen welke de beste is, omdat ze alle drie om verschillende redenen opvallen. Als eerste een knappe mannelijke Turkestaanse Klauwier die een RSPB-reservaat aan de kust in Yorkshire sierde, genaamd Bempton Cliffs, een beroemde zeevogelkolonie. Verlammende beelden van de vogel, die pas de 8e is voor Groot-Brittannië, waarna ik de zeevogelkolonie bezocht, waar ik een prachtig uitzicht had op de broedende zeevogels, waaronder een zomerse Wenkbrauwalbatros, een voorbeeld van Centraal-Azië dat de Zuid-Atlantische Oceaan ontmoet in Yorkshire. Vervolgens komt er het totaal onverwachte opduiken van een Kaapse Meeuw, ja, net zoals degene die je in Zuid-Afrika tegenkomt. Totaal uit het niets en bovendien een geweldig uitzicht en een primeur voor Groot-Brittannië, maar eigenlijk de meest ongerijmde vogel van het jaar was de gewone nachthavik, die acht uur lang op een tuinhek in een klein stadje in Oxfordshire zat zonder met een oogwenk te knipperen . Dus drie geweldige vogelervaringen in Groot-Brittannië, allemaal om verschillende redenen, behalve dat het allemaal lifers waren. Mijn geliefde lokale patch wordt nog steeds dagelijks behandeld, maar het mocht dit jaar niet baten, in tegenstelling tot vorig jaar, toen we 11 county-zeldzaamheden hadden, waarvan er één een nationale zeldzaamheid was en de eerste voor de county (Witgevlekte Blauwborst). Maar dat was vorig jaar.  

Onze zoektocht naar de endemische Maskermierpitta in Bolivia was zeer memorabel. Onze vlucht naar Riberalta werd geannuleerd, maar we slaagden erin alternatief vervoer te regelen, een slopende rit van veertien uur over land. Op de eerste dag van onze zoektocht hebben we verschillende gebieden op gehoor gelokaliseerd, maar geen van deze ongrijpbare bosbewoners kwam in zicht. Op onze tweede dag probeerden we een andere locatie en tactieken om struiken te vernietigen, waarbij we op een mooie manier contact maakten met deze zeldzame en zeer beperkte soort – een echte cracker!  

Mijn vogel van het jaar zou de Lammergier moeten zijn. Nadat ik er zoveel over had gelezen voordat ik naar de Drakensbergen ging, hoopte ik echt dat ik het zou zien. Op de allerlaatste dag van de reis slaagden we erin de Lammergier te zien, maar na een tijdje besloten we van heel ver weg dat het tijd was om te gaan en toen we weggingen, vloog deze persoon meerdere keren heel dichtbij!   

Mijn topvogel van 2022 zou de Drakensberg Rockjumper zijn. Toen ik voor Rockjumper Birding Tours werkte, wilde ik graag de vogel zien waarnaar het bedrijf is vernoemd. Deze presenteerde zich tijdens een tocht over de Sani Pass en het was niet moeilijk te begrijpen waarom hij in 1998 de aandacht van Adam Riley trok.   

Voor de meeste mensen is een cruise naar Antarctica de reis van hun leven en voor mij was dat niet anders. De kans om het dramatische Zuid-Georgië en het ijskoude continent Antarctica zelf te verkennen was in alle opzichten opwindend. De diverse pinguïnkolonies vermaakten ons royaal terwijl pelsrobben, zeeolifanten, sheathbills en jagers allemaal om onze aandacht streden. Het pelagische vogelen was ook fantastisch, en ik heb eindelijk pelagische droomsoorten zoals Antarctische, Atlantische en Kerguelenstormvogels ingehaald! Dit waren vogels die ik als 7-jarige voor het eerst zag in mijn eerste veldgids voor de Vogels van Zuidelijk Afrika, en om ze eindelijk te zien in de zeeën waar ze voorkomen was een droom die uitkwam, aangezien het zeer zeldzame zwervers zijn. Zuid-Afrikaanse wateren. Er is echter één soort, de heilige graal van Antarctica, die letterlijk met kop en schouders boven alles uitsteekt. De meeste mensen weten dat het zien ervan slechts een onwaarschijnlijke mogelijkheid is, maar onze route naar Antarctica was anders dan de meeste reizen naar dit gebied, en de ongelooflijke keizerspinguïn was een enorm doelwit. Zozeer zelfs dat we ons zo ver als we konden de Weddellzee in waagden in de hoop dat de windgoden, zeegoden, sneeuwgoden, ijsgoden enz. allemaal aan onze kant stonden. Ze waren blij en op 20 november stonden we omstreeks 22.30 uur op het bovendek van de Ocean Diamond, totaal geboeid door wat zich voor ons aan het ontrafelen was. We lagen niet alleen naast het beroemde eiland Snow Hill in de Weddellzee, maar het belangrijkste was dat we genoten van een zeldzame waarneming. Niet 1 of 2 maar veel keizerspinguïns! Toen de meesten naar beneden daalden was het rond 23.30 uur en de telling bedroeg maximaal 12 verschillende individuen, maar anderen die wat later opbleven (na middernacht) telden er in totaal 26! Een ongelooflijke ervaring die we allemaal nooit zullen vergeten. Ik voel me enorm bevoorrecht dat ik kan doen wat ik doe en zulke momenten met gelijkgestemde mensen kan delen is een waar genoegen. Keizerspinguïn is zonder enige twijfel mijn nummer één vogel voor 2022!

Omdat we niet internationaal hebben gereisd sinds we India in de eerste week van 2020 achter ons lieten, keken we er allemaal naar uit om een ​​ander land en een stapel nieuwe vogels te ervaren. Persoonlijk was 2022 tien jaar geleden dat ik Groot-Brittannië achter me had gelaten en naar Zuid-Amerika was vertrokken, en een reis waarbij ik uiteindelijk bij Rockjumper zou komen. Dus zonder enig spoor van nostalgie zou onze eerste familiereis in bijna 32 maanden naar Groot-Brittannië zijn. Een paar plezierige weken vol vogels spotten in een gematigd klimaat resulteerden in veel leven voor Meg en Kaily, en zelfs een beetje voor mezelf. Het hoogtepunt van de reis was zonder twijfel een buitengewone ochtend in het Titchwell RSPB Reserve in het gezelschap van de lokale Norfolk- en Rockjumper-reisleider, Paul Varney.

Ongebruikelijk kalme omstandigheden begroetten ons, de plassen en meren langs het pad waren een glazige weerspiegeling. Dit was niet het soort weer dat veel 'interessante' zeldzaamheden uit Siberië opleverde, maar het was perfect voor Europa's enige echte bijdrage aan gezinstrekkingen, de monotypische Bearded Reedling. Vroeger was het een mees, daarna een papegaaibek – maar nu wordt hij eindelijk erkend als een unieke zangvogel op zich – die het nauwst verwant is aan leeuweriken! Een werkelijk opmerkelijke soort waarvan het spijsverteringssysteem zich aanpast aan twee totaal verschillende seizoensdiëten.

De meest typische waarneming van Bearded Reedling is een oranjeachtige waas ter grootte van een gouden bal terwijl de een van het ene rietstruikgewas naar het andere schiet, vaak versneld door harde wind. Gezien de gunstige weersomstandigheden hoopten we op wat betere uitzichten, maar zelfs de meest optimistische onder ons hadden niet verwacht dat we meerdere kuddes zouden zien, elk met wel vijf tot zes individuen die op rietkoppen rondscharrelden! Twee verschillende mannetjes waren zelfs attent genoeg om op precies het juiste riet in de vroege ochtendzon te zitten kijken om er zeker van te zijn dat ik weg kon schieten zonder dat ik me zorgen hoefde te maken over nabewerking! “

“Antarctica ervaart het ongelooflijke” werd tegen mij gezegd voordat ik vertrok naar onze Rockjumper Birding Falkland Islands, South Georgia & Antarctica 2022-tour. Maar de emoties die je voelt bij het ervaren van de welluidende klank, het zicht en de geur met uitzicht op de grootste koningspinguïnkolonie in Gold Harbour, South Georgia, maakten me volkomen sprakeloos. De tijd stond stil toen ik de uitgestrektheid van de ruimte en het ontzagwekkende uitzicht op de broedende koningspinguïnparen en hun kuikens in zich opnam. Ik was diep bedroefd toen dit ongelooflijke, unieke avontuur naar Antarctica, Zuid-Georgië en de Falklandeilanden ten einde kwam. Herinneringen en nieuwe vriendschappen, een overvloed aan dankbaarheid voor deze prachtige wereld waarin we leven.