Het was onze derde dag in het hooggelegen Hemis National Park. We waren voor zonsopgang wakker geworden en hadden een mok levengevende koffie achterover gedronken voordat we een paar honderd meter omhoog gingen naar een heuveltje boven ons tentenkamp in de Rhumbak Valley.

Op deze plek, op onze eerste middag in het park, en binnen een half uur nadat we officieel begonnen waren met onze zoektocht naar Sneeuwluipaarden, riep onze deskundige lokale spotter: “Shan!!” – de Ladakhi-naam voor Sneeuwluipaard. Na een paar gespannen momenten en enige lichte paniek hadden we allemaal onze telescopen gericht op een Sneeuwluipaard die over een verre berghelling stalkte. De afstand was extreem, geschat op 2,5-3 km, zelfs de plekken van de kat waren moeilijk te onderscheiden, maar toch brachten we anderhalf uur door met kijken hoe hij op een rots lag te zonnen en vervolgens als een tabby in los grind rolde voordat hij vertrok, op een opmerkelijk snel tempo, over de berghelling tot hij boven een rotswand verdween. Even later stormde het in een achtervolging van de klif af en verspreidde een kudde Blauwe Schapen in alle richtingen, maar het leek erop dat het geen van allen een noemenswaardige afstand tot hen kon bereiken. Vervolgens verdween hij over de bergrug, schijnbaar vol walging! “High fives” werden overal gedeeld, we waren opgetogen! We hadden 9 dagen in de bergen en op de eerste dag hadden we dit al gezien, de Grijze Geest van de Himalaya, zij het in de verte. Het zien van een wilde Sneeuwluipaard is de droom van elke natuurliefhebber, waarschijnlijk de ultieme en meest ongrijpbare natuurervaring op aarde. Deze Heilige Graal van waarnemingen was tot voor kort vrijwel onmogelijk en vereiste maanden van extreem uithoudingsvermogen voor zelfs het kleinste sprankje hoop. Het beroemde boek Snow Leopard van Peter Matthiessen beschrijft een dergelijke poging die uiteindelijk niet succesvol bleek te zijn in zijn voornaamste doel: een glimp opvangen van een Sneeuwluipaard.

Dit wetende, waren we zeker niet teleurgesteld door onze ervaring, maar we droomden natuurlijk allemaal van een nadere blik. Dus de volgende dag trokken we naar de Tarbung-vallei, die onder ons kamp lag. Het was op de bovenste hellingen van deze vallei waar ons verre Sneeuwluipaard was waargenomen. Tegen het einde van de dag prikten onze ogen van de inspanning om onophoudelijk de hellingen om ons heen af ​​te speuren op zoek naar een ander zicht op deze cryptische katachtige. Ik had niet gedacht dat er op elk moment letterlijk miljoenen locaties in zicht zouden zijn waar een Sneeuwluipaard zich zou kunnen verstoppen! Tegen zonsondergang voelden we dat we voor een vrijwel onmogelijke taak stonden en waren we dankbaar voor het extreme geluk dat we onze eerste waarneming hadden behaald! We werden echter enigszins aangemoedigd door het spotten van minstens 10 kuddes Blauwe Schapen (plaatselijk bekend als Bharal) op de hellingen rond deze lagere vallei. Deze stevige bergschapen vormen het favoriete dieet van de Sneeuwluipaard in dit deel van zijn verspreidingsgebied en de hoge prooidichtheid was een goede indicatie dat er een roofdier in de buurt zou moeten zijn!

Onze gids legde uit dat cameravallen verspreid op strategische locaties in de drie valleien rond ons kamp hadden onthuld dat er niet minder dan 11 sneeuwluipaarden in de directe omgeving aanwezig waren! Een verbazingwekkende dichtheid voor een groot roofdier, vooral in zo’n koude, woestijnachtige omgeving. Bovendien wordt de totale populatie in Hemis National Park geschat op 50-60 individuen, waardoor het park een belangrijk genetisch reservoir is voor deze soort, die op de Rode Gegevenslijst van de IUCN als bedreigd is geclassificeerd. Voor het geval we twijfels hadden, leidde onze gids ons naar een van deze cameravallen waar hij de camera tevoorschijn haalde en terwijl we door de beelden van de afgelopen weken bladerden, waren we verbaasd om close-ups te zien van Snow Leopard na Snow Leopard. ; mannetjes, vrouwtjes, welpen, zowel 's nachts als overdag gevangen!

Een half uur later stonden we op de helling tegenover de plek waar we onze Sneeuwluipaard hadden gezien en met aanwijzingen van onze spotter slaagden we erin de kat te verplaatsen. Hij was nauwelijks zichtbaar op de top van een rots, zo'n 300 meter verderop, en tuurde voorzichtig over de rotsen naar ons. We gingen zitten en richtten onze telescopen, camera's en verrekijkers op de verre helling en langzaam maar zeker kreeg ons luipaard meer zelfvertrouwen totdat het zijn hele kop ophief en naar ons staarde. Na een uur wachtte ons een aangename verrassing toen ons kamppersoneel arriveerde met een warm ontbijt en koffie op sleeptouw en ons ter plaatse een heerlijke maaltijd serveerde terwijl we ons verwonderden over de Sneeuwluipaard! Moeilijk te geloven dat dit echt was! Terwijl de zon opkwam en de dag warmer werd, dommelde onze kat in slaap. Het enige wat we konden zien was een poot en de bovenkant van zijn kop. De lunch draaide rond en opnieuw werden we getrakteerd op een nieuwe warme maaltijd die uit het kamp werd gebracht.

Terwijl de schaduwen langer werden, verscheen er een kudde van tien Blauwe Schapen op het toneel. Ze graasden langzaam omhoog vanaf de beek die door de vallei sneed, in de algemene richting van de rots waarop onze Sneeuwluipaard lag te rusten. Ze kwamen steeds dichterbij en onze adrenalineniveaus begonnen te stijgen, maar toen veranderden de leidende schapen van richting en begonnen terug de heuvel af te lopen. Zeven in totaal daalden af, maar twee volwassenen en een juveniel bleven richting de gevarenzone bewegen…..

Na een uur zakte de zon achter de horizon en begonnen de temperaturen te dalen. De drie bovenste schapen stopten met grazen en gingen liggen, schijnbaar in bed voor de nacht, en we vermoedden dat de show voorbij was. Sommigen van onze groep besloten zelfs terug te gaan naar het kamp. Maar na nog een kwartier begonnen deze drie schapen weer te grazen en vervolgden hun weg naar het weelderige gras dat langs de voet van de rots groeide, waar onze Sneeuwluipaard nog steeds aan het dutten was. Plotseling ontdekte de Sneeuwluipaard de aanwezigheid van zijn prooi en ging voor het eerst sinds we hem hadden verplaatst op zijn hurken zitten. Hij begon zijn kop heen en weer te bewegen, een duidelijk katachtig teken van het meten van afstand en perspectief bij het plannen van een aanval. We konden ons fortuin niet geloven, konden we echt getrakteerd worden op een jacht op Sneeuwluipaarden – dit overtrof onze stoutste dromen? Toen bewoog het luipaard zich en liep langs de top van de rots, en verdween op de verborgen helling tegenover de plaats waar de schapen graasden.

Twee minuten later verscheen hij halverwege de rots, iets boven het Blauwe Schaap. Eerst ging hij rechtop zitten in een poging zijn prooi te verplaatsen en toen hij eenmaal vastzat, kroop de kat laag weg en kroop in een breuklijn die over de rots naar de schapen liep. Halverwege de rotsen zonk hij in een holte, waarbij alleen de bovenkant van zijn kop zichtbaar was terwijl hij nauwlettend in de gaten hield. De twee volwassen schapen begonnen nu weg te lopen uit het aanvalsgebied. Hadden ze een instinct dat er gevaar nabij was, of wisten ze uit ervaring dat ze niet in de buurt van rotsen moesten blijven hangen waar luipaarden op de loer zouden kunnen liggen?

De jonge schapen gingen echter onbewust verder de helling op, langs de rand van de rots, en steeds dichter bij de verborgen Sneeuwluipaard. In deze fase waren we allemaal ten einde raad en beefden van opwinding. Zou de Sneeuwluipaard aanvallen, waarom duurde het zooooo lang? Mijn schouders deden pijn van de inspanning om mijn camera gereed te houden voor de aanval.

En uiteindelijk gebeurde alles in een waas. De Sneeuwluipaard sprong uit zijn schuilplaats en sprong met grote sprongen over de rotsen richting het jonge Blauwe Schaap. Alle drie de schapen gingen op de vlucht, waardoor er stofsporen in hun kielzog ontstonden. De snelheid waarmee de Sneeuwluipaard de grond voor de jonge schapen sloot, was opmerkelijk toen hij van de rots naar open terrein stormde en onderweg een grote rots opruimde.

 

 

Binnen enkele seconden was de Sneeuwluipaard op het ongelukkige schaap. Na zorgvuldig onderzoek van de beelden lijkt het erop dat het Blauwe Schaap zijn evenwicht verloor toen het probeerde te ontsnappen, maar daarbij een lading grind en stof omhoog schopte, recht in het gezicht van de Sneeuwluipaard, waardoor de kat tijdelijk verblind werd. Dit gaf het schaap een cruciale pauze en het was in staat zich terug te trekken van het luipaard dat hem op de hielen bleef maar een aantal kritieke passen achterliep.

De twee volwassen schapen waren hun eigen weg gegaan; het ene liep bergafwaarts, weg van het gevaar, en het andere, mogelijk de moeder van het jongere schaap, klauterde een steile helling op. Op dit punt maakte ons jonge schaap een tactische fout en in plaats van de helling af te vluchten, probeerde het de bovenste schapen te volgen.

De helling werd ongelooflijk steil, bijna verticaal, en dit gaf de Sneeuwluipaard de kans om terrein te winnen op zijn korterpotige doelwit.

Op deze afbeelding zijn zowel het volwassen Blauwe Schaap te zien, één linksonder en één linksboven. In het midden van de afbeelding staat het jonge Blauwe Schaap met vlak daarachter de Sneeuwluipaard

Uiteindelijk realiseerde het jonge schaap zich dat het luipaard er bijna was en maakte moedig een U-bocht, terug de helling aflopend in de richting waar het vandaan kwam. Sneeuwluipaarden hebben extreem lange staarten, tot wel een meter lang, en naast het opslaan van vet wordt de staart in de winter ook gebruikt als 'sjaal'. Deze staart is ook een waardevol roer- en evenwichtsapparaat, waardoor de Sneeuwluipaard gemakkelijk zijn eigen abrupte u-bocht kon maken en de schapen weer de helling af kon volgen.

Het Blauwe Schaap maakt een grote sprong de helling af, maar kan de afstand van 15 meter van de kat niet evenaren

Het jonge schaap maakte een enorme sprong, maar het was het begin van het einde, omdat het niet kon tippen aan de sprongen van 15 meter die een Sneeuwluipaard kan maken, en binnen enkele ogenblikken zat de kat hem op de hielen.

De Sneeuwluipaard strekte zijn poot uit en leek het schaap met zijn enkels te tikken, en terwijl hij rolde, sprong de kat op het schaap en greep onmiddellijk zijn keel vast. Deze opname met zo'n hoge snelheid en op een steile helling zorgde ervoor dat de zwaartekracht zijn intrede deed en de kat en het schaap over elkaar heen tuimelden totdat de Sneeuwluipaard de situatie onder controle kreeg. De dikke vachten van de Sneeuwluipaarden zijn lange tijd zeer gewilde artefacten geweest bij de mensen die het Centraal-Aziatische verspreidingsgebied delen, en bieden verbazingwekkende isolatie in de kou, maar een andere reden waarom hun vachten zo dik zijn, moet zijn om het luipaard te beschermen wanneer het ruige klappen krijgt. door zijn ruige, rotsachtige omgeving.

 Roofdier en prooi tuimelen halsoverkop de steile en ruige helling af

 Eindelijk slaagt de Sneeuwluipaard erin de situatie onder controle te krijgen, nog steeds stevig vastgehecht aan de keel van het schaap

Minstens drie minuten lang lag het Sneeuwluipaard naast het jonge schaap, stevig vastgeklemd aan zijn keel terwijl het zijn prooi verstikte, terwijl het Blauwe Schaap af en toe zwakjes met zijn achterpoten schopte.

Pas toen het zeker was dat het schaap dood was, liet ons roofdier eindelijk zijn fatale greep los en bleef een paar minuten naast zijn komende maaltijd rusten, terwijl hij op adem kwam na zo'n extreme inspanning. Voor het eerst sinds enkele minuten werd de Sneeuwluipaard ons weer bewust en zorgde ervoor dat we niet bewogen waren en geen bedreiging vormden op de tegenoverliggende helling.

Uiteindelijk pakte de Sneeuwluipaard het Blauwe Schaap op en sleepte het over het open gebied, vrijwel de route van de achtervolging volgend, terug naar de breuklijn in de rotsen en uiteindelijk over de rots en uit ons zicht waar het zich vermoedelijk tegoed deed aan zijn welverdiende maaltijd!

 Even uitrusten van het harde werk van het dragen van de komende maaltijd

 De Sneeuwluipaard sleept de schapen over de rots en uit het zicht van de waarnemers voordat hij begint te eten

Tegen die tijd begon het licht snel te vervagen en een half uur later kwamen we in het pikkedonker terug in het kamp, ​​nog steeds niet helemaal gelovend wat zich voor onze ogen had ontvouwd!

Het tafereel van de jacht op Sneeuwluipaarden in de Tarbung-vallei – de witte lijn begint op het punt waar de Sneeuwluipaard de dag doorbracht en volgt de route van de stengel van het luipaard langs de achterkant van de rots en vervolgens over de breuklijn in de rotsen . De blauwe lijn volgt de route van de Blauwe Schapen terwijl ze naar de rots graasden. De rode lijn volgt de achtervolging, waarbij de gele stip de eerste mislukte aanval aangeeft en de rode stip de uiteindelijke kill-positie is

Het 4.400 vierkante kilometer grote Hemis National Park is het grootste park van heel Zuid-Azië. Het is toegankelijk via de hooggelegen (3.500 meter) stad Leh, de hoofdstad van Ladakh in de staat Jammu-Kashmir, in het noordwesten van India. Regelmatige vluchten vertrekken vanuit New Delhi en bieden fenomenale uitzichten over de Grote Himalaya. Ladakh, ook bekend als Klein Tibet vanwege de lokale toestroom van Tibetanen na de Chinese overname van Tibet, ligt aan de grens met Tibet, maar enkele honderden kilometers ten oosten van de onstabiele en omstreden Pakistaanse grens met Kasjmir. Leh en omgeving zijn zeker de moeite waard om te verkennen, en zelfs essentieel omdat het voor de meeste mensen noodzakelijk is om hier minstens een volledige dag te acclimatiseren voordat ze aan hun Sneeuwluipaardexpeditie in het nabijgelegen Hemis National Park beginnen.

Verschillende indrukwekkende tempels en kloosters zijn verspreid over Leh en het vogelen kan uitstekend zijn met soorten als Ibisbill, Solitary Snipe en Mountain Leaf Warbler om er maar een paar te noemen. Je bereikt het Hemis National Park via een korte rit naar Zingchen en deze schilderachtige route biedt de beste kans om de langbenige en grote Ladakh Urial, ook wel bekend als het Rode Schaap, te lokaliseren. De weg eindigt vlakbij de grens van Hemis en vanaf hier is het een gemakkelijke wandeling van minder dan een uur naar het basiskamp in de Rumbak-vallei (3.900 meter). In de omgeving van het kamp en de omliggende valleien wonen 11 Sneeuwluipaarden. Voor degenen die meer tijd hebben, is het de moeite waard om dieper het park in te wandelen naar de Kanda La-pas (4.900 meter). Hier komen wolharige hazen veel vaker voor, net als hun belangrijkste roofdier, de Euraziatische lynx. De enorme Argali, een andere soort wilde schapen, komt hier ook voor. Wolven kun je overal in het park tegenkomen. De mogelijkheden om vogels te spotten zijn beperkt met een vrij lage diversiteit op deze hoogte, maar typische soorten zijn Lammergeier, Steenarend, Himalayan Sneeuwhaan, beide soorten algen, Witvleugelroodstaart, Bruine Accentor en Vuurvoorhoofdkanarie.

 Lammergeiers, ook wel lammergieren genoemd, zijn een veel voorkomend verschijnsel in Hemis NP

Alle tekst en foto's zijn van de auteur en auteursrechtelijk beschermd.